Korozja betonu jest procesem destrukcji materiału prowadzącym do pogorszenia właściwości, a nawet zniszczenia konstrukcji. Proces ten może być powodowany przez 3 czynniki:
- fizyczny (kawitacja, erozja, korozja mrozowa);
- biologiczny (glony, grzyby, szczepy bakterii);
- chemiczny (korozja: kwasowa, ługująca, siarczanowa, magnezowa, chlorkowa).
Składnikiem bardzo podatnym na działanie korozji jest wodorotlenek wapnia. Trwałość betonu jest zależna w dużym stopniu od tego składnika, dlatego że pozostałe składniki „związanego” betonu są trwałe jedynie w środowisku zasadowym.
Zbrojenie jest chronione, gdyż wysokie pH betonu powoduje jego pasywację. Ochrona ta może zostać osłabiona przez wnikanie dwutlenku węgla w głąb materiału. Wnikający gaz wywołuje proces karbonatyzacji, w wyniku którego pH osnowy obniża się. Jeżeli spadek będzie postępował i pH będzie niższe niż 11 to stal przestanie się pasywować i rozpocznie się proces korozji zbrojenia.
Aby zachować właściwości mechaniczne oraz wydłużyć czas użytkowania konstrukcji betonowych, konieczne jest stosowanie powłok ochronnych. Zabezpieczenie takie polega na wytworzeniu ciągłej warstwy izolacyjnej oddzielającej beton od środowiska. Przez to możliwe jest całkowite odcięcie konstrukcji betonowej od działania wody, agresywnych gazów (w tym CO2), chlorków i innych substancji. Warunkiem prawidłowego działania ochrony jest jej dobra przyczepność do podłoża oraz ciągłość. Środkiem spełniającym wymagania, stawiane powłokom ochronnym jest System polimocznikowy PUREX AM.